فوق تخصص هیپ و لگن حوزه‌ای تخصصی در درمان بیماری‌های استخوان لگن
فوق تخصص هیپ و لگن حوزه‌ای تخصصی در رشته پزشکی است که به طور کلی درمان مشکلاتی مانند آرتروز (افتراق استخوانی)، کندی مفاصل، شکستگی استخوان هیپ و لگن، عفونت‌های مفصلی و مشکلات مربوط به ترمیم پس از عمل جراحی را در بیماران بر عهده دارد دکتر پنجه طلا جراحی لگن با استفاده از تصویربرداری پزشکی مانند اشعه ایکس، سونوگرافی و مطالعه تاریخچه بیماری، علائم بالینی و آزمایش‌های تخصصی، بیماری را تشخیص می‌دهد و درمان مناسب را آغاز می‌کند.
یک فرد برای دریافت مدرک فوق تخصص هیپ و لگن باید مراحل زیر را طی کند:
1. دریافت پرونده تحصیلی: فرد باید مدرک پزشکی داشته باشد؛ بنابراین باید از دانشگاهی که تحصیلات پزشکی را در آن گذرانده است دیپلم دکترای پزشکی (MD) یا معادل آن را دریافت کند.
2. تخصص عمومی یا ارتوپدی: فرد پس از دریافت دیپلم پزشکی، باید دوره تخصصی در رشته جراحی عمومی یا ارتوپدی را به مدت چند سال (معمولاً پنج الی هفت سال) بگذراند و مدرک تخصصی دریافت کند.
3. تجربه کاری: فرد برای دریافت فوق تخصص هیپ و لگن، باید تجربه کاری عملی مرتبط با این حوزه را کسب کند. این شامل مشارکت در کلینیک‌ها، بخش‌های جراحی و بیمارستان‌هاست که در آنجا می‌تواند تحت نظارت پزشکان این رشته فعالیت کند و تجربه عملی به دست آورد.
4. ورود به دوره فوق تخصصی: فرد پس از کسب تجربه کاری، می‌تواند برای ورود به دوره فوق تخصصی در دانشگاه یا مرکز تخصصی معتبری که این دوره را ارائه می‌دهند، درخواست بدهد. برای ورود به این دوره معمولاً باید آزمون و مصاحبه مورد نیاز را با موفقیت پشت سر بگذارد.
5. گذراندن دوره فوق تخصصی: پس از پذیرش در دوره فوق تخصص باید به مدت چند سال (معمولاً دو الی سه سال) به تحصیل در این دوره بپردازد و دوره آموزشی و عملی مرتبط با مفاصل هیپ و لگن را با موفقیت تکمیل کند.
6. امتحان و گواهی: پس از اتمام دوره فوق تخصصی، ارزیابی‌های معتبری صورت می‌گیرد که در صورت قبولی، گواهی مربوطه اهدا می‌شود.
فوق تخصص هیپ و لگن مسئولیت‌ها و وظایف متنوعی دارد که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌شود:
1. تشخیص بیماری‌ها و مشکلات: پزشک فوق تخصص هیپ باید بتواند بر اساس علائم بالینی، مشاهدات بالینی و نتایج آزمایش‌ها، بیماری‌ها و مشکلات مرتبط با مفصل هیپ و لگن را تشخیص دهد.
2. بررسی تاریخچه بیمار: فوق تخصص لگن باید قادر باشد تاریخچه بیماری را از بیماران دریافت کند و عوامل گوناگونی مانند علائم، آسیب‌های قبلی، درمان‌های قبلی و سابقه بیماری را مورد بررسی قرار دهد.
3. تصویربرداری پزشکی: فوق تخصص هیپ و لگن باید بتواند از تصویربرداری پزشکی مانند اشعه ایکس، سونوگرافی، MRI و توموگرافی کامپیوتری (CT scan) برای تشخیص و ارزیابی مشکلات مفصل هیپ و لگن استفاده کند.
4. برنامه‌ریزی درمانی: فوق تخصص هیپ باید برنامه‌های درمانی مناسب را برای بیماران تهیه کند. این شامل درمان‌های غیر جراحی (مانند فیزیوتراپی، تزریقات مفصلی و داروها) و در صورت لزوم، برنامه‌های جراحی مانند تعویض مفصل هیپ و لگن است.
5. انجام عمل جراحی: در صورت لزوم، فوق تخصص هیپ و لگن باید عمل جراحی را بر روی بیماران انجام دهد. این شامل عمل‌های تعویض مفصل هیپ و لگن، ترمیم شکستگی‌های استخوانی و رفع دیگر مشکلات مرتبط با مفصل هیپ و لگن است.
6. پیگیری و مراقبت پس از عمل جراحی: پزشک فوق تخصص باید پس از عمل جراحی، به پیگیری و مراقبت بیماران بپردازد. این شامل تنظیم برنامه تمرینات توانبخشی، مشاوره درباره مراقبت‌های پس از جراحی و مانیتورینگ پیشرفت بیماران است.
7. ارائه مشاوره و آموزش: پزشک فوق تخصص لگن می‌تواند به بیماران و خانواده‌های آنها مشاوره و آموزش درباره بیماری‌ها، روش‌های درمانی و تغییرات در سبک زندگی ارائه دهد.
8. پژوهش و ارتقاء دانش: فوق تخصص هیپ و لگن ممکن است در پژوهش‌های مرتبط با این حوزه فعالیت کند و به ارتقاء دانش و توسعه روش‌های جدید درمانی و جراحی در این حوزه بپردازد.
پزشک فوق تخصص لگن در فرایند تشخیص بیماری‌های مرتبط با مفصل هیپ و لگن از روش‌ها و ابزارهای گوناگونی استفاده می‌کند. در زیر به نحوه تشخیص بیماری توسط پزشک فوق تخصص لگن اشاره شده است؛
در مرحله اول پزشک ابتدا سؤالاتی در مورد علائم، شدت درد، تاریخچه بیماری و سابقه بیماری می‌پرسد. همچنین، اندازه‌گیری حرکت مفصل، بررسی قدرت عضلات و ارزیابی سایر نشانه‌های بالینی نیز انجام می‌شود.
پزشک ممکن است برای تشخیص بیماری‌های مفصل لگن، آزمایش‌های تخصصی مانند آزمایش‌های خون، سی‌آرپی (C-Reactive Protein)، آزمایش‌های تشخیصی تکنیکال (مانند آزمون خم شکم و آزمون‌های تاب‌خوردگی) و آزمون‌های عملکردی (مانند آزمون‌های راه رفتن و حرکت) انجام دهد.
استفاده از تصویربرداری پزشکی نیز در تشخیص بیماری‌های مفصل لگن اهمیت بسیاری دارد. پزشک می‌تواند از اشعه ایکس، سونوگرافی، MRI و توموگرافی استفاده کند تا تصاویر دقیقی از مفصل لگن به دست آورد.
در برخی موارد، پزشک فوق تخصص ممکن است برای تشخیص دقیق‌تر یک بیماری، تست‌های تزریقی مفصل را انجام دهد. این شامل تزریق مواد رنگی (مانند آرتروگرافی) و تزریق آنالژتیک‌ها (مانند تزریق لیدوکائین) به مفصل است.
فوق تخصص هیپ و لگن ممکن است در صورت لزوم با تیم‌های دیگر مانند فیزیوتراپیست‌ها، رادیولوژیست‌ها و سایر متخصصان همکاری کند تا تشخیص نهایی و درمان بهتری برای بیماران ارائه دهد.
پزشک با استفاده از این روش‌ها و ابزارها می‌تواند به تشخیص دقیق‌تر بیماری‌های مرتبط با مفصل هیپ و لگن بپردازد و برنامه درمانی مناسبی را برای بیماران تجویز کند.
هنگامی که بیمار دارای علائم و عوارض زیر است، تصویربرداری پزشکی می‌تواند برای تشخیص و بررسی دقیق‌تر استفاده شود:
بیمار درد شدید در ناحیه هیپ و لگن که ناشی از مشکلات مفصلی است، داشته باشد.
در صورتی که بیمار در حرکت هیپ و لگن و عملکرد مفصل محدودیت را تجربه کند.
در صورتی که بیمار سابقه آسیب یا شکستگی در مفصل هیپ و لگن داشته باشد.
در صورتی که بیمار سابقه خانوادگی بیماری‌های مفصلی، سابقه عمل جراحی در منطقه هیپ و لگن یا بیماری‌های مرتبط با مفصل را داشته باشد.
در مورد انجام تصویربرداری پزشکی بر اساس ارزیابی جامع بیمار توسط فوق تخصص هیپ و لگن و در صورت لزوم همکاری با سایر متخصص‌ها تصمیمی اتخاذ می‌شود.
پزشک فوق تخصص هیپ در صورت لزوم می‌تواند از آزمایش‌های تخصصی برای تشخیص و ارزیابی بیماری‌ها و مشکلات مرتبط با مفصل هیپ و لگن استفاده کند. زمانی که بیمار دارای علائم و عوارض زیر است، آزمایش‌های تخصصی می‌تواند برای تشخیص و بررسی دقیق‌تر استفاده شود:
1. آزمایش خون: در تخصص هیپ و لگن، ممکن است از آزمایشات خونی مرتبط با شاخص‌های التهابی مانند سی‌آرپی (C-Reactive Protein) و دیگر آزمایش‌های مرتبط با فرآیندهای التهابی استفاده شود.
2. آزمایش‌های تشخیصی تکنیکال: برخی آزمایش‌های تخصصی مانند آزمون خم شکم (FABER Test) و آزمون‌های تاب‌خوردگی (Impingement Tests) در تشخیص بیماری‌های مفصل هیپ و لگن مورد استفاده قرار می‌گیرند.
3. آزمون‌های عملکردی: آزمون‌های عملکردی مانند آزمون‌های راه رفتن، حرکت و انجام تمرینات خاص می‌توانند توسط فوق تخصص هیپ و لگن انجام شوند.
4. آزمون‌های تزریقی: پزشک فوق تخصص هیپ می‌تواند از آزمون‌های تزریقی مفصل استفاده کند. این شامل تزریق مواد رنگی (مانند آرتروگرافی) و تزریق آنالژتیک‌ها (مانند تزریق لیدوکائین) به مفصل است.
فوق تخصص هیپ و لگن می‌تواند از روش‌های درمانی مختلف برای درمان و مدیریت بیماری‌ها و مشکلات مفصل هیپ و لگن استفاده کند. برخی از روش‌های درمانی این بیماری عبارت‌اند از:
1. درمان غیر جراحی: استفاده از داروهایی همچون ضد التهاب‌های غیر استروئیدی (NSAIDs)، آنالژتیک‌ها، کورتیکواستروئیدها و مکمل‌های غذایی. فیزیوتراپی، تمرینات تقویتی و انعطاف‌پذیری، تزریقات ترمیمی مانند پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)و اسید هیالورونیک و درمان‌های فیزیکی مانند الکتروتراپی و ماساژ نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند.
2. جراحی: در صورتی که درمان غیر جراحی نتیجه مطلوبی نداد، ممکن است نیاز به جراحی باشد. جراحی می‌تواند شامل تعویض مفصل (آرتروپلاستی)، ترمیم شکستگی‌ها، رفع تنگی‌های عروقی، تنظیم ساختار مفصل و ترمیم بافت‌های مفصلی باشد.
انتخاب روش درمانی بستگی به نوع بیماری، شدت علائم، تاریخچه بیماری، سن و عوامل دیگر دارد. مناسب‌ترین روش درمانی برای هر بیمار به طور کامل توسط پزشک انتخاب می‌شود.
برخی از بیماری‌ها و مشکلاتی که ممکن است توسط پزشک درمان شوند عبارت‌اند از:
1. آرتروز: یک بیماری تخریبی درون‌مفصلی است که با آسیب به بافت‌های مفصل هیپ و لگن همراه است و منجر به درد، سفتی و محدودیت حرکت می‌شود.
2. آرتریت روماتوئید: یک بیماری التهابی مزمن است که می‌تواند به آسیب مفاصل هیپ و لگن منتهی شود و نیاز به مداخله و درمان دارد.
3. آسیب‌ها و شکستگی‌های مفصل هیپ و لگن: شامل شکستگی استخوان‌ها، آسیب به بافت‌های نرم و مفصلی هیپ و لگن می‌شود که نیاز به درمان و ترمیم دارد.
4. عفونت‌های مفصل هیپ و لگن: ممکن است عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی مفصل هیپ و لگن را تحت تأثیر قرار دهند و نیاز به درمان دارند.
5. تنگی عروقی: برخی از بیماران ممکن است با تنگی عروقی در مناطق نزدیک به مفصل هیپ و لگن مواجه شوند که نیاز به جراحی و ترمیم دارد.
6. مشکلات مفصلی تنیسی: مانند التهاب مفاصل، کیست‌های خارجی مفصلی و مشکلات مرتبط با تنش و آسیب به بافت‌های مفصل هیپ و لگن
7. مشکلات مربوط با آسیب‌های ورزشی: مانند کشیدگی عضلات، پارگی بافت‌های نرم و مشکلات مفصلی ناشی از ورزش و فعالیت‌های ورزشی
8. مشکلات ساختاری: مانند تغییرات ساختاری مفصل هیپ و لگن، تغییرات استخوانی، کیست‌ها و سایر مشکلات ساختاری در این مناطق
ویژگی‌های بهترین فوق تخصص هیپ و لگن عبارت‌اند از:
1. تخصص و تجربه: پزشک فوق تخصص هیپ باید دارای تخصص و تجربه کافی در زمینه بیماری‌ها و مشکلات مرتبط با مفصل هیپ و لگن باشد. آنها باید دانش فنی و عملیاتی مربوط به تشخیص، درمان و مداخله‌های جراحی مفصل هیپ و لگن را داشته باشند.
2. آخرین دانش پزشکی: پزشک فوق تخصص باید با آخرین پیشرفت‌ها و تکنیک‌های درمانی در زمینه مفصل هیپ و لگن آشنا باشد و بتواند از بهترین و جدیدترین روش‌ها و فناوری‌ها برای درمان بیماران استفاده کند.
3. تعامل و ارتباط با بیمار: پزشک فوق تخصص لگن باید توانایی برقراری ارتباط مؤثر و تعامل با بیماران را داشته باشد. آنها باید به بیماران گوش دهند، به آنها توضیحات کامل و قابل فهم در مورد بیماری، گزینه‌های درمانی و پیش‌بینی‌ها ارائه دهند.
4. همکاری با تیم درمانی: فوق تخصص هیپ و لگن باید توانایی همکاری و هماهنگی با سایر اعضای تیم درمانی را داشته باشد. این شامل پزشکان عمومی، فیزیوتراپیست‌ها، روانشناسان و سایر تخصص‌های مرتبط با درمان بیماران هیپ و لگن است.
5. حساسیت و احترام به نیازهای بیمار: بهترین پزشکان فوق تخصص هیپ به نیازها و ترجیحات بیماران گوش می‌دهند و با احترام به آنها درمان را انتخاب می‌کنند. آنها باید به نیازهای فردی هر بیمار توجه داشته باشند و رویکردهای درمانی شخصی‌سازی‌شده ارائه دهند.
6. تعهد به کیفیت: فوق تخصص هیپ و لگن باید به ارائه خدمات با کیفیت برای بیماران خود تعهد داشته باشد. آنها باید به دنبال بهبود مستمر خدمات و ایجاد تجربه مثبت برای بیماران باشند.
متخصص هیپ (Hip Specialist) و فوق تخصص هیپ و لگن (Hip and Pelvic Reconstruction Specialist) دو تخصص پزشکی مرتبط با مشکلات مفصل هیپ و لگن هستند. اما تفاوت اصلی بین این دو در سطح تخصص و تجربه بیشتر پزشک فوق تخصص است.
متخصص هیپ عموماً یک پزشک ارتوپدیست است که در تشخیص و درمان مشکلات مفصل هیپ تخصص دارد و می‌تواند به عنوان متخصص ارتوپد بیماران را در مورد مشکلات هیپ که شامل آرتروز، آسیب‌ها، التهابات و دیگر مشکلات مفصل هیپ هستند، راهنمایی کند.
از طرف دیگر، فوق تخصص هیپ و لگن یک پزشک ارتوپدیست است که پس از فراگیری تخصص هیپ، روی مشکلات مفصل هیپ و لگن تمرکز می‌کند. آنها مهارت، دانش و تجربه بیشتری در این زمینه دارند و قادرند به طور جامع به تشخیص و درمان مشکلات مفصل هیپ و لگن بپردازند و در صورت لزوم جراحی انجام دهند.
پزشک فوق تخصص لگن می‌تواند بر روی بیماری‌های مرتبط با مفصل هیپ و لگن، جراحی تعویض مفصل هیپ، آرتروپلاستی هیپ و مداخلات جراحی دیگر تخصص داشته باشد؛ در نتیجه آنها با داشتن توانایی انجام جراحی‌های مرتبط با این مناطق و رفع مشکلات مفصل هیپ و لگن یک سطح بالاتر از متخصص هیپ هستند.
پزشک می‌تواند در درمان آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis) که یک بیماری التهابی مزمن است، نقش مهمی ایفا کند. درمان آرتریت روماتوئید توسط پزشک فوق تخصص عموماً شامل درمان‌های غیر جراحی و جراحی است. این درمان‌ها با هدف کاهش التهاب، بهبود علائم و عملکرد مفاصل و کنترل بیماری انجام می‌شوند. در ادامه، چندین روش درمانی معمول برای آرتریت روماتوئید در هیپ و لگن ذکر شده است:
1. غیر جراحی:
- داروها: فوق تخصص هیپ و لگن می‌تواند داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)، آنتی‌روماتیسمی‌های بیولوژیک، آنتی‌روماتیسمی‌های مصنوعی و کورتیکواستروئیدها را تجویز کند. این داروها به منظور کاهش التهاب، تسکین درد و کنترل بیماری استفاده می‌شوند.
- فیزیوتراپی: تمرینات استحکام‌بخشی، انعطاف‌پذیری و کارآمدی به منظور بهبود عملکرد مفاصل و عضلات استفاده می‌شود.
- استفاده از وسایل حمایتی: عصاهای پشتیبان یا قابل تنظیم و دیگر وسایلی که به بیمار کمک می‌کنند تا بهتر حرکت کند و وزن را بر روی مفصل هیپ و لگن کاهش دهد.
- تغییرات در سبک زندگی: تغییرات در رژیم غذایی، کاهش وزن، استراحت کافی و مدیریت استرس می‌تواند به بهبود علائم آرتریت روماتوئید کمک کند.
2. جراحی:
در مواردی که درمان غیر جراحی مؤثر نیست یا آسیب‌های جدی در مفصل هیپ وجود دارد، پزشک فوق تخصص ممکن است جراحی را توصیه کند.
فوق تخصص هیپ و لگن مسئولیت درمان آسیب‌ها و شکستگی‌های مفصل هیپ و لگن را بر عهده دارد. درمان این نوع آسیب‌ها و شکستگی‌ها ممکن است شامل روش‌های غیر جراحی و جراحی باشد که به شرایط هر بیمار بستگی دارد. در ادامه، چندین روش درمانی معمول برای آسیب‌ها و شکستگی‌های مفصل هیپ و لگن ذکر می‌شود:
1. درمان غیر جراحی:
- استفاده از مهاربندی و وسایل حمایتی: در برخی موارد، استفاده از مهاربندی و وسایل حمایتی می‌تواند در کاهش درد و استحکام مفصل هیپ و لگن کمک کند.
- فیزیوتراپی: تمرینات استحکام‌بخشی، انعطاف‌پذیری و تمرینات برای بهبود عملکرد مفصل هیپ و لگن و افزایش قدرت عضلات استفاده می‌شوند.
- داروها: فوق تخصص هیپ و لگن می‌تواند داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)، آنتی‌روماتیسمی‌ها و آنتی‌روماتیسمی‌های مصنوعی را تجویز کند تا به درمان التهاب و کاهش درد کمک کند.
2. درمان جراحی:
- آرتروسکوپی: در این روش از طریق سوراخ‌های کوچک در پوست، ابزارهای ویژه را به داخل مفصل هیپ و لگن می‌برند. با استفاده از آرتروسکوپی، می‌توان ترمیم آسیب‌ها، ترمیم بافت‌ها و حتی اصلاح برخی شکستگی‌ها را انجام داد.
- جراحی باز: در برخی موارد شدیدتر، مانند شکستگی‌های شدید مفصل هیپ و لگن، جراحی باز انجام می‌شود. در این روش ممکن است اصلاح، تعویض یا جایگزینی مفصل هیپ و لگن انجام شود.
تصمیم‌گیری در مورد روش درمانی مناسب برای آسیب‌ها و شکستگی‌های مفصل هیپ و لگن بستگی به نوع و شدت آسیب، عوامل فردی بیمار و توصیه‌های فوق تخصص هیپ و لگن دارد. درمان باید توسط تیم درمانی متخصص و بر اساس تشخیص دقیق و شرایط خاص بیمار تعیین شود.
پزشک در درمان عفونت‌های مفصل هیپ و لگن نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. درمان عفونت‌های مفصل هیپ و لگن به صورت چندگانه است و گاهی نیازمند ترکیبی از روش‌های غیر جراحی و جراحی است. در ادامه، چندین روش درمانی معمول برای عفونت‌های مفصل هیپ و لگن ذکر شده است:
1. درمان غیر جراحی:
- آنتی‌بیوتیک‌ها: استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها برای کنترل و درمان عفونت مفصل هیپ و لگن الزامی است. نوع و دوز آنتی‌بیوتیک مورد نیاز بستگی به نوع و شدت عفونت و میکروب دارد. معمولاً بیماران به طور داوطلبانه برای مدت طولانی آنتی‌بیوتیک مصرف می‌کنند.
- درمان مکمل: درمان درد و التهاب با داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) و فیزیوتراپی برای کاهش علائم درد و بهبود عملکرد مفصل هیپ و لگن
2. جراحی:
- جراحی تخلیه عفونت: در موارد شدیدتر عفونت ممکن است، جراحی تخلیه عفونت لازم باشد. در این روش، محل عفونت باز شده، تمیز و ضدعفونی می‌شود و بافت‌های متضرر و عفونی حذف می‌شوند.
- تعویض مفصل: در مواردی که عفونت شدید است و بیمار باید بستری شود یا عفونت تمیزشدنی نیست، ممکن است مفصل (مفصل مصنوعی) عوض شود. در این روش، مفصل آلمانی استاندارد بین‌المللی استفاده می‌شود تا عفونت را به طور کامل ترمیم کند.
مهم است بدانید که در تشخیص و درمان عفونت‌های مفصل هیپ و لگن، همکاری با یک فوق تخصص هیپ و لگن و تیم درمانی متخصص بسیار حائز اهمیت است. این متخصص‌ها بر اساس وضعیت خاص بیمار، روش‌های مناسب را تعیین و مشاوره لازم را ارائه می‌دهند.
فوق تخصص هیپ و لگن می‌تواند مشکلات مفصلی تنیسی را با روش‌های درمانی متنوع مدیریت کند. درمان مشکلات مفصلی تنیسی اغلب شامل ترکیبی از روش‌های غیر جراحی و جراحی است. در زیر به تعدادی از روش‌های درمانی اشاره شده است:
1. درمان غیر جراحی:
- استراحت: استراحت و آرامش مفصل تنیسی برای کاهش التهاب و بهبود طبیعی مفصل بسیار مهم است.
- فیزیوتراپی: تمرینات استحکام‌بخشی، انعطاف‌پذیری، تعادل و اصلاحی برای بهبود عملکرد مفصل و تقویت عضلات استفاده می‌شوند.
- درمان دارویی: ممکن است داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)، استروئیدها، آنالژزیک‌ها و داروهای ضد روماتیسمی برای کاهش التهاب، درد و تسکین علائم استفاده شود.
- استفاده از دستگاه‌های تسکین‌دهندة درد: مانند یخ‌گذاری، ماساژ و استفاده از دستگاه‌های الکتروتراپی و فیزیوتراپی توسط فوق تخصص هیپ و لگن برای کاهش درد تجویز می‌شود.
2. جراحی:
- جراحی تمیزکننده مفصل: در برخی موارد، جراحی برای تمیز کردن و برداشتن بافت‌های آسیب‌دیده و ترمیم شکاف‌ها در مفصل تنیسی مورد نیاز است.
- ترمیم بافت: در صورت وجود شکاف‌ها ممکن است برای ترمیم و تثبیت بافت‌های مفصلی جراحی لازم باشد.
- جراحی ترمیمی: در مواردی که مفصل تنیسی بیشترین آسیب را دیده است، می‌توان جراحی ترمیمی، اصلاحی یا بازسازی مفصل انجام داد.
در هر صورت، تصمیم نهایی در مورد روش درمانی بر اساس شدت و نوع مشکل مفصلی، سابقه بیماری، سن، عملکرد فیزیکی و ترجیحات بیمار توسط پزشک تعیین می‌شود. بنابراین، بهتر است با یک فوق تخصص هیپ و لگن مشورت کنید تا برنامه درمانی مناسب برای شما تعیین شود.
در تهران، شهری با سطح پزشکی بالا و تعداد زیادی مراکز درمانی به راحتی می‌توانید به متخصصان هیپ و لگن دسترسی یابید.
توصیه می‌شود قبل از انتخاب متخصص هیپ و لگن با مراجعه به وب‌سایت‌ها یا تماس با مراکز درمانی، اطلاعات بیشتری درباره متخصصان هیپ و لگن فعال و نوبت‌دهی اولیه کسب کنید. همچنین، می‌توانید از اطلاعات و نظرات بیماران قبلی در مورد تجربه‌های‌شان با متخصصان هیپ و لگن بهره ببرید.
فوق تخصص هیپ و لگن نیازمند دانش و تخصص عمیق در زمینه آناتومی، فیزیولوژی و بیومکانیک مفاصل هیپ و لگن است؛ این پزشکان عمل جراحی‌های پیچیده هیپ و لگن را انجام می‌دهند و از روش‌های تشخیصی پیشرفته مانند MRI و رادیوگرافی استفاده می‌کنند. آنها همچنین از درمان‌های غیر جراحی مانند فیزیوتراپی، تزریقات مفصلی و درمان دارویی نیز بهره می‌گیرند.