گرفتگی عضلات کمر نشانه چیست؟
گرفتگی عضلات کمر، به‌ویژه در ناحیه پایین کمر، یکی از دلایل شایع درد ناگهانی و ناتوان‌کننده در میان افراد با فعالیت فیزیکی متوسط تا زیاد است. این گرفتگی‌ها می‌توانند از چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشند و معمولاً با انقباض شدید عضلات همراه‌اند. بسیاری از افراد این درد را به آسیب دیسک یا مشکلات استخوانی نسبت می‌دهند، در حالی‌که منشأ آن ممکن است کاملاً عضلانی باشد. کم‌آبی بدن، عدم تعادل الکترولیت‌ها، کشیدگی عضلانی یا حتی نشستن طولانی‌مدت در وضعیت نادرست، از جمله دلایل رایج این مشکل هستند. اگرچه این حالت اغلب گذراست، اما تکرار آن می‌تواند نشانگر مشکلات زمینه‌ای جدی‌تری باشد که نیاز به بررسی توسط متخصص گرفتگی عضلات را دارد. در برخی منابع، از مصرف مکمل‌ها یا قرص دیسک کمر برای کاهش این نوع دردها صحبت شده است، اما درمان ریشه‌ای نیازمند ارزیابی کامل پزشکی است.
فهرست
در وضعیت طبیعی، عضلات کمر واکنش‌های مرتبط با حرکت، حمایت از ناحیه کمر و حفظ تعادل بدن را انجام می‌دهند. اما در شرایطی همچون تنش‌های ناشی از فشارهای مکرر، نشستن طولانی مدت، بلند کردن اشیاء سنگین با تکنیک نادرست، کمبود ورزش مناسب و... ممکن است عضلات کمر به طور ناخواسته به وضعیت اسپاسم و تنش درآیند.اسپاسم عضلات کمر كه گاهي به شكل ديسك كمر و گرفتگي عضلات پا هم بروز مي‌كند می‌تواند منجر به درد و ناراحتی شدید در ناحیه کمر و حتی اندام‌های پایینی شود. افراد مبتلا به این وضعیت ممکن است دچار محدودیت در حرکت‌های روزمره شوند و کیفیت زندگی آنها را تحت تأثیر قرار دهد.
گرفتگی و اسپاسم عضلات کمر می‌توانند تأثیرات جدی بر سلامت و کیفیت زندگی افراد داشته باشند. این مشکلات می‌توانند عوارض زیادی از جمله درد شدید، محدودیت حرکت، تشدید استرس، اختلال در خواب و تأثیر منفی بر فعالیت‌های روزمره به همراه داشته باشند. در ادامه تأثیرات اهمیت گرفتگی و اسپاسم کمر برای سلامت و کیفیت زندگی افراد را بررسی می‌کنیم:
- درد و ناراحتی: این مشکلات معمولاً با درد شدید در ناحیه کمر همراه می‌شوند که می‌تواند به شدت کیفیت زندگی را تحت تأثیر قرار دهد و ممکن است باعث محدودیت‌های زیادی در فعالیت‌های روزمره شود.
- محدودیت حرکت: گرفتگی و اسپاسم می‌توانند باعث محدودیت در حرکت اندام‌ها شوند و به فرد اجازه ندهند به طور طبیعی حرکت کند. این محدودیت‌ها می‌توانند به طور مستقیم تأثیر بر فعالیت‌های روزمره مانند پیاده‌روی، بلند کردن اشیاء سبک یا حتی نشستن داشته باشند.
- کاهش کیفیت زندگی: درد و محدودیت‌های حرکتی می‌توانند به طور کلی کیفیت زندگی را کاهش دهند. افراد ممکن است از انجام فعالیت‌های محبوب خود منع شوند، از شرکت در فعالیت‌های اجتماعی دور شوند و حتی ممکن است از عدم راحتی روانی ناشی از درد و محدودیت‌ها رنج ببرند.
- تاثیرات روانی: درد مزمن و محدودیت‌های حرکتی ممکن است تاثیرات روانی منفی نیز به همراه داشته باشند. افراد ممکن است احساس ناتوانی، افسردگی و استرس کنند که این موارد به دور از سلامت روانی آنهاست.
عدم توانایی در انجام وظایف روزمره: گرفتگی و اسپاسم کمر می‌توانند باعث شوند که افراد نتوانند به طور معمولی و بی‌دردسر وظایف روزمره خود را انجام دهند. این می‌تواند باعث وابستگی به دیگران یا نیاز به کمک‌های خارجی شود.
با توجه به این اثرات منفی، اهمیت پیشگیری از گرفتگی و اسپاسم عضلاني کمر از بسیاری از جوانب نشان داده شده است.
ورزش منظم، حفظ وزن سالم، تکنیک‌های صحیح برای بلند کردن اشیاء سنگین، آموزش تکنیک‌های آرامش و استراحت، و در صورت لزوم، مشاوره پزشکی و فیزیوتراپی می‌توانند به بهبود و حفظ سلامت عضلات کمر و کیفیت زندگی کمک کنند.
گرفتگی و اسپاسم (انقباض مفرط و ناخواسته) عضلات کمر يا اسپاسم عضلاني ستون فقرات می‌تواند به چند دليل رخ دهد. این علل ممکن است فیزیولوژیک یا پاتولوژیک باشند. در ادامه، چندین علل احتمالی برای گرفتگی‌ها و اسپاسم عضلات کمر آورده شده است:
- فعالیت فیزیکی ناپایدار: انجام فعالیت‌هایی که نیازمند حرکات بی‌رویه، خم شدن یا انگشت کشیدن کمر هستند، می‌تواند منجر به اسپاسم و گرفتگی‌های عضلات کمر شود.
- کشیدگی عضلات: تغییر وضعیت ناگهانی، بلند کردن اشیاء سنگین به صورت نادرست یا حرکات ناپایدار می‌توانند به کشیدگی و اسپاسم عضلات کمر منجر شوند.
- فشار غيرصحیح بر روی کمر: نشستن نادرست، استفاده از مبلمان نامناسب، یا رعایت نکردن اصول ارتجاعی در هنگام حمل و نقل ممکن است فشار ناصحیح بر روی عضلات کمر ایجاد کند و باعث اسپاسم شوند.
- کمبود ورزش و عدم انعطاف‌پذیری: عدم انجام ورزش‌های تقویتی و افت انعطاف‌پذیری عضلات کمر می‌تواند عاملی در ایجاد گرفتگی‌ها و اسپاسم باشد.
- تنش ناشی از استرس: استرس و نگرانی می‌توانند به انقباض عضلات کمر منجر شده و وضعیت گرفتگی را ایجاد کنند.
- مشکلات زیست‌ساختاری: مشکلات در ساختار استخوانی یا مفصلی کمر، مانند اختلال‌های دیسک، فشارروی عصب یا آسیب به غضروف می‌توانند به علل اسپاسم و گرفتگی‌های عضلانی کمر تبدیل شوند.
- کمبود استراحت: عدم استراحت کافی و خواب نامناسب می‌تواند باعث ایجاد اسپاسم و تنش عضلاتی شود.
- بیماری‌های عصبی: برخی بیماری‌های عصبی مانند تیک‌ها، اختلال حرکتی همراه با اسپاسم عضلات کمر همراه باشند.
- عوامل مرتبط با شغل: انجام فعالیت‌های شغلی که نیازمند خم شدن یا حمل و نقل مکرر اشیاء سنگین باشد، می‌تواند عامل اسپاسم و گرفتگی‌های عضلات کمر باشد.
اگر شما با مشکلات مشابه مواجه هستید، مهم است که به پزشک مراجعه کنید. پزشک می‌تواند تشخیص دقیق‌تری بر اساس تاریخچه پزشکی، ارزیابی بالینی و در صورت لزوم تست‌های تشخیصی ارائه دهد و بر اساس آن برنامه درمانی مناسب براي درمان اسپاسم کمر را تعیین کند.
اسپاسم يا گرفتگي عضلات کمر به معنای تنش و انقباض ناخواسته و معمولاً دردناک عضلات کمر است. این وضعیت ممکن است به علت مشکلات مختلف، از جمله تنش عضلات، آسیب عضلات، اختلالات عصبی یا مشکلات ستون فقرات ایجاد شود. نشانه‌ها و علائم اسپاسم شديد عضلات کمر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- درد و تنش: شدت درد و تنش عضلات کمر می‌تواند متغیر باشد. این درد معمولاً به صورت ناگهانی بروز می‌کند و ممکن است به صورت شدید یا خفیف باشد.
- محدودیت حرکت: اسپاسم عضلات کمر می‌تواند منجر به محدودیت حرکت در مناطق پشتی و کمری شود. افراد ممکن است دشواری در خم شدن یا جابه‌جایی داشته باشند.
- احساس سفتی: منطقه اطراف عضلات کمر ممکن است سفت و پرتنش باشد و لمس آن می‌تواند ناراحتی ایجاد کند.
- تشدید درد در وضعیت‌های خاص: در برخی موارد، اسپاسم و گرفتگي عضلات کمر ممکن است در وضعیت‌های خاصی مانند خم شدن، ایستادن یا نشستن تشدید شود.
- احساس تورم: بعضی از افراد ممکن است احساس تورم در ناحیه پشت کمر یا در اطراف آن داشته باشند.
- تشدید وضعيت با فعالیت: فعالیت‌هایی مانند حمل و جابه‌جایی اشیاء سنگین، تحرکات تند و ناگهانی، یا حتی فعالیت‌های ورزشی می‌تواند اسپاسم عضلات کمر را تشدید کند.
- درد انتشاری: در برخی موارد، درد از منطقه کمر به سمت ساق پا (رادیکولوپاتی) انتشار می‌یابد، که ممکن است به علت فشار بر روی عصب‌ها باشد.
- تنش عضلات مجاور: اسپاسم عضلات کمر می‌تواند باعث تنش و عصبی شدن عضلات مجاور نیز شود.
در صورتی که از این علائم رنج می‌برید، توصیه می‌شود که به یک پزشک متخصص تغذیه یا متخصص توانبخشی مراجعه کنید تا دقیقاً علت این مشکل را تشخیص داده و برنامه درمانی مناسب ترتیب دهد. همچنین، از تمرینات و ورزش‌های مناسب برای تقویت عضلات کمر و پشتی استفاده کنید تا از ایجاد مشکلات جدید جلوگیری کنید.
گرفتگی‌هاي عضلات کمر می‌توانند منشأ درد و محدودیت‌های حرکتی شما باشند. برای پیشگیری از این مشکلات، می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید:
- تمرین منظم: انجام تمرین‌های تقویتی و افزایش انعطاف‌پذیری عضلات کمر و شکم می‌تواند به پیشگیری از گرفتگی‌ها کمک کند. تمریناتی مانند پیلاتس، یوگا و تمرینات ورزشی معمولاً به بهبود وضعیت عضلات کمک می‌کنند.
- استراحت مناسب: برای جلوگیری از اسپاسم عضلات کمر، به بدن خود استراحت کافی بدهید. از جمله استراحت‌های کوتاه در طول روز و استراحت‌های بلندتر در شب.
- تکنیک‌های تسکین استرس: استرس می‌تواند عاملی برای اسپاسم عضلات باشد. تکنیک‌های آرامش‌بخش مانند تنفس عمیق، مدیتیشن، یوگا و تمرینات تمرکزی می‌توانند به کاهش استرس و آرامش کمک کنند.
- تکنیک‌های گرمایش و سرمايش: قبل از انجام فعالیت‌های فیزیکی سنگین، از تکنیک‌های گرمایش مانند گرم كردن کمر با دستمال گرم، دوش گرم یا حمام گرم استفاده کنید. پس از فعالیت‌های ورزشی، از یخ‌گذاری (سرد کردن) محل کمر برای کاهش التهاب و درد استفاده کنید.
- استفاده از مبلمان مناسب: انتخاب صندلی و مبلمان مناسب و با پشتیبانی مناسب برای کمر می‌تواند به جلوگیری از گرفتگی‌ها کمک کند.
- برداشتن صحيح اشیاء سنگین: وقتی اشیاء سنگین بلند می‌کنید، از تکنیک‌های صحیح مانند خم شدن با كمك زانوها و نگه داشتن شی با دست‌های نزدیک به یکدیگر استفاده کنید.
- ماساژ و فیزیوتراپی: ماساژ کمر و فیزیوتراپی می‌تواند به بهبود عضلات و کاهش اسپاسم عضلات کمک کند.
- شرایط خواب مناسب: روی یک تشک مناسب و در موقعیت‌های خواب مناسب خوابیدن می‌تواند به جلوگیری از تنش و اسپاسم عضلات کمک کند.
- به هر حال، در صورتی که با مشکلات مزمن در کمر مواجه هستید، بهتر است با پزشک یا متخصص فیزیوتراپی مشورت کنید تا راهنمایی‌های دقیق‌تری برای پیشگیری و مداخله درمانی دریافت کنید.
گرفتگی عضلات کمر ممکن است باعث درد و ناراحتی شدید شود. برای تسکین درد و بهبود وضعیت عضلات کمر، می‌توانید به راهکارهای زیر توجه کنید. اما قبل از انجام هر گونه تغییر در روش‌های درمانی خود، بهتر است با پزشک یا متخصص فیزیوتراپی مشورت کنید تا بتواند پاسخ مناسب به اين سوال بدهد كه اسپاسم عضلاني كمر چند روز طول مي‌كشد.
- استراحت: به عضلات کمر فرصت دهید تا استراحت کنند. در ابتدا، فعالیت‌های جسمانی شدید را متوقف کنید و به بدن خود فرصت دهید بهبود یابد.
- کمپرس: استفاده از یک کمپرس یا باند حمایتی در ناحیه کمری می‌تواند به کاهش فشار و تسکین درد کمک کند.
- درمان دارویی: ممکن است پزشک داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) را به شما تجویز کند تا درد و التهاب را کاهش دهید. همچنین، می‌تواند داروهای مسدودکننده عصب یا مسکن‌ها را نیز تجویز کند.
- فیزیوتراپی: متخصصین فیزیوتراپی می‌توانند تمرینات تقویتی و انعطاف‌پذیری مناسب را برای شما تعیین کنند. این تمرینات می‌توانند به بهبود عضلات کمر و حفظ وضعیت سلامتی کمک کنند.
- درمان با گرما و سرما: استفاده از دستگاه‌های گرمایی (مثل دستگاه‌های گرمای موضعی) و سرد كردن می‌تواند به تسکین درد کمک کند. استفاده از گرما قبل از انجام تمرینات و استفاده از یخ پس از تمرینات می‌تواند موثر باشد.
- یوگا و پیلاتس: تمرینات یوگا و پیلاتس می‌توانند به تقویت عضلات کمر و افزایش انعطاف‌پذیری کمک کنند. این تمرینات با رعایت درستی و توجه به تنفس می‌توانند به بهبود وضعیت کمر کمک کنند.
- رژیم غذایی مناسب: مصرف مواد غذایی ضروری برای سلامتی استخوان‌ها و عضلات نقش مهمی دارد. ویتامین D، کلسیم، منیزیم و پروتئین‌ها به تقویت عضلات و بهبود وضعیت عمومی معضلات کمر کمک می‌کنند.
- تغییرات در رفتارهای روزانه: برخی از رفتارها می‌توانند عامل تشدید درد و مشکلات کمری باشند. به عنوان مثال، نحوه خم شدن، حمل و برداشت اشیاء سنگین، و ساعت‌های طولانی نشستن. تغییر این عادات می‌تواند بهبود وضعیت کمر را به همراه داشته باشد.
برای درمان گرفتگی و اسپاسم عضلات کمر، می‌توان از داروهای مختلف استفاده کرد. اما بهتر است همیشه پیش از شروع مصرف هر دارویی، نظر پزشک متخصص را جویا شوید. پزشک می‌تواند داروهای مناسب را با توجه به وضعیت سلامتی شما تجویز کند. در زیر، چندین نوع داروی معمول برای درمان گرفتگی و اسپاسم عضلات کمر آورده شده است:
- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs): این داروها اغلب برای کاهش درد و التهاب‌های مرتبط با گرفتگی عضلات کمر استفاده می‌شوند. به عنوان مثال، ایبوپروفن (Ibuprofen) و ناپروکسن (Naproxen) از این دسته داروها هستند.
- مسکن‌ها: داروهای مسکن می‌توانند در کاهش درد کمک کنند. داروهایی مانند پاراستامول (Paracetamol) و داروهای اپیوئید(مخدر ) مانند ترامادول معمولاً به عنوان مسکن‌ها تجویز می‌شوند.
- شل‌كننده‌هاي عضلانی : این داروها به عضلات کمک می‌کنند تا کم‌تر اسپاسم کنند و شل شوند. بعضی از داروهاي گروه شامل سیکلوبنزاپرین (Cyclobenzaprine) و تیزانیدین (Tizanidine) هستند.
- داروهای آنتی‌اسپاسم(ضد اسپاسم ): این داروها برای کاهش اسپاسم عضلات مفید هستند. به عنوان مثال، بنزودیازپین‌ها مانند دیازپام (Diazepam) اغلب به عنوان آنتی‌اسپاسم تجویز می‌شوند.
- حتماً به پزشک خود اطلاع دهید که از هر داروی دیگری استفاده می‌کنید و یا در معرض هر گونه وضعیت سلامتی خاصی قرار دارید، تا او بتواند به شما داروهای مناسبی را براي رفع اسپاسم کمر شما تجویز کند.
گرفتگی عضلات کمر به عنوان یک مشکل شایع در افراد مختلف ممکن است به علت فشار زیاد، تنش عضلانی، نادرستی حرکات، کمبود ورزش یا مشکلات جسمی دیگر ایجاد شود. مشاوره پزشکی در مدیریت و درمان این مشکلات می‌تواند نقش مهمی ایفا کند. در ادامه، نقش مشاوره پزشکی در مدیریت و درمان گرفتگی و اسپاسم عضلات کمر را بررسی می‌کنیم:
- تشخیص صحیح: پزشکان با تخصص در امور عضلات اسکلتی می‌توانند با بررسی تاریخچه پزشکی، انجام امتحان فیزیکی دقیق و در صورت لزوم تست‌های تشخیصی مانند تصویربرداری، تشخیص دقیقی از مشکل شما بگیرند.
- تجویز درمان مناسب: پس از تشخیص، پزشک ممکن است درمان‌های مختلفی را تجویز کند. این درمان‌ها ممکن است شامل داروها برای کاهش التهاب و تسکین درد، تمرینات تقویتی و انعطاف‌پذیری، فیزیوتراپی، ماساژ، تزریق‌های موضعی و در موارد شدید‌تر، جراحی باشند. مشاوره پزشکی در انتخاب درمان مناسب بسیار مهم است.
- توجیه و آموزش: پزشک می‌تواند شما را درباره رفتارها و عادات روزانه‌ای که ممکن است به تشدید گرفتگی و اسپاسم عضلات کمر منجر شوند، آگاه کند. این آموزش‌ها ممکن است شامل تکنیک‌های درست برای انجام حرکات روزانه، نگهداری از وضعیت درست نشستن و خوابیدن، و تمرین‌های تقویتی و انعطاف‌پذیری باشد.
- مدیریت درازمدت: گرفتگی و اسپاسم عضلات کمر ممکن است به مشکل مزمن تبدیل شود. پزشک می‌تواند برنامه‌های مدیریت درازمدت را ارائه دهد تا شما بتوانید با مشکل خود بهبود یابید و از تکرار مشکلات جلوگیری کنید.
در نهایت، همکاری مؤثر با پزشک و پیروی از توصیه‌ها و درمان‌های ارائه شده، بهبود سریع‌تر و کاهش مشکلات بیشتری را به همراه خواهد داشت.
اسپاسم یا گرفتگی عضلات کمر یک انقباض غیرارادی، ناگهانی و معمولاً دردناک در عضلات ناحیه کمر است. این وضعیت ممکن است چند ثانیه، چند دقیقه یا حتی مدت بیشتری طول بکشد و می‌تواند مانع حرکت آزادانه فرد شود.گرفتگی عضلات کمر می‌تواند تأثیر منفی قابل‌توجهی بر کیفیت زندگی بگذارد:
- کاهش توانایی انجام فعالیت‌های روزانه
- محدودیت در حرکت و تحرک بدنی
- بروز مشکلات خواب به علت درد
- کاهش کارایی شغلی و اجتماعی
- افزایش استرس و اضطراب ناشی از درد مزمن
دلایل شایع گرفتگی عضلات کمر شامل موارد زیر هستند:
- وارد آمدن فشار ناگهانی به عضلات (مثلاً بلند کردن اجسام سنگین)
- وضعیت نامناسب بدن هنگام نشستن یا خوابیدن
- کم‌آبی بدن و اختلال در الکترولیت‌ها (سدیم، پتاسیم، کلسیم)
- فعالیت بدنی شدید یا بدون آمادگی
- کشیدگی عضلات یا پارگی‌های ریز
- بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیسک کمر، آرتروز، یا فیبرومیالژیا
- استرس و اضطراب مزمن که می‌تواند باعث سفتی عضلات شود
نشانه‌ها و علائم اسپاسم و گرفتگی عضلات کمر
- درد ناگهانی و تیز در ناحیه کمر
- سفتی و سختی عضلات هنگام لمس یا حرکت
- کاهش دامنه حرکتی
- احساس "قفل شدن" کمر
- گاهی همراه با بی‌حسی یا گزگز در پاها (در صورت فشار به ریشه‌های عصبی)
روش‌های پیشگیری از اسپاسم و گرفتگی عضلات کمر
- حفظ وضعیت صحیح بدن هنگام نشستن، ایستادن و خوابیدن
- ورزش منظم برای تقویت عضلات کمر و شکم
- گرم‌کردن مناسب پیش از ورزش و فعالیت‌های بدنی
- نوشیدن مقدار کافی آب در طول روز
- مصرف مواد غذایی حاوی منیزیم، کلسیم و پتاسیم
- مدیریت استرس از طریق تمرین‌های تنفس، یوگا یا مدیتیشن
- پرهیز از بلند کردن اجسام سنگین به‌صورت نادرست
راهکارهای تسکین درد و بهبود وضعیت عضلات در گرفتگی عضلات کمر
- استراحت کوتاه‌مدت (نه طولانی‌مدت)
- استفاده از کمپرس گرم یا گاهی سرد
- ماساژ درمانی برای شل‌کردن عضلات منقبض
- تمرینات کششی ملایم با مشورت پزشک یا فیزیوتراپیست
- طب سوزنی یا روش‌های طب مکمل (با تأیید پزشک)
- انجام فیزیوتراپی تخصصی
داروهای مناسب برای درمان اسپاسم و گرفتگی عضلات کمر
با تجویز پزشک، داروهای زیر ممکن است مفید باشند:
- شل‌کننده‌های عضلانی (مثل باکلوفن، تیزانیدین، متوکاربامول)
- داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مثل ایبوپروفن یا ناپروکسن
- در موارد خاص، مسکن‌های قوی‌تر یا حتی داروهای ضدافسردگی/ضدصرع (مثل پرگابالین) برای دردهای مزمن یا نوروپاتیک
- پمادها و ژل‌های موضعی حاوی کافور، منتول یا کپسایسین
سخن پاياني
گرفتگی عضلات کمر نباید صرفاً به‌عنوان یک ناراحتی گذرا در نظر گرفته شود. اگر این حالت به‌طور مکرر رخ می‌دهد یا با درد شدید و ماندگار همراه است، ممکن است نشان‌دهنده یک اختلال ساختاری یا عملکردی در ستون فقرات، اعصاب یا عضلات اطراف آن باشد. استفاده مداوم از داروهای شل‌کننده عضلانی بدون بررسی علل زمینه‌ای، راهکاری موقتی و گاهی خطرناک است. بسیاری از بیماران زمانی به پزشک مراجعه می‌کنند که اسپاسم‌ها به‌حدی شدید شده‌اند که فعالیت روزانه آنها را مختل کرده‌اند.
در حالی‌که اگر از همان ابتدا به این علائم توجه شود، می‌توان با اصلاح سبک زندگی، فیزیوتراپی یا مصرف هدفمند داروها مانند قرص دیسک کمر، شدت و تعداد این حملات را کاهش داد. نکته کلیدی در درمان این نوع گرفتگی‌ها، تشخیص افتراقی بین علت‌های ساده و موارد جدی‌تر مانند فتق دیسک یا تنگی کانال نخاعی است. در نهایت، مشورت با پزشک متخصص و دریافت برنامه درمانی شخصی‌سازی‌شده، بهترین راهکار برای جلوگیری از مزمن شدن این عارضه و حفظ کیفیت زندگی است.